Lui? Ma neeeee gij, ik word ook nog eens een ijverig wijf....

Hoe damn, al een week niks gepost!!
Ik steek het op het lentezonneke. Maar ondertussen ben ik toch bezig geweest:
1) slaapzakske voor Broerke: in de hoop dat ie beter gaat slapen (missie geslaagd btw ge slaapt natuurlijk altijd beter in een gepersonaliseerd slaapzakske)

2) Tshirt voor zus: in de reeks 'romantische lente' met bloemekes. Patroontje uit de knippie van Feb/Maart 2011. Het modelleke dat ook de voorpagina sierde. Stofke Tossed Frogs Pink van Vanmarieke

3) Een truike voor Broer zodat het kind ook nog iets heeft om aan te doen he. Stofke Croco Brown van Vanmarieke. Het modelleke komt weer uit de Knippie feb/maart 11. De maat is ne 62 maar het is wel ne grote 62. Broerke moet nog een beetje groeien.

4)  Zomerkleedje voor Zus. Stofke van bij Van Leuven . Patroontje uit de Ottobre Zomer 2011.

Detailke: fornituurke met roodkapje van Vanmarieke

met hartjesknopjes....

5) En om mijn kinderen niet teveel te verwennen heb ik toch maar een rokske voor mezelf gemaakt. Met supergrote zakken want als opvoedster hebde die wel nodig (als mama trouwens ook). Niet superelegant maar wel superhandig. Patroontje komt uit Knipmode Maart 2011 en de stof is gewoon dunne jeans. Afgewerkt met zelfgemaakte rode biais. Valt het trouwens op dat ik de laatste tijd in mijn Rode Periode zit?

Man man, wat heb ik HARD GEWERKT!!
Want dan tel ik al de cadeaukes die ik voor andere mensen heb gemaakt dus niet mee.
Man man man, straks word ik ook nog een Ijverig Wijf....

16 plus

Na veel getwijfel: is dit rokske wel 16 plus- proof?
Uiteindelijk toch de knoop door gehakt! Ik voel er mij alvast 16 jaar in...
Da's ook al veel ...

Celebrate the boy 2011

Voila, mijn kleine man heeft ook iets zelfgemaakt. Dankzij haar en haar Celebrate the Boy project. Kwestie van ons mannelijk nageslacht niet te vergeten want eerlijk meisjeskleren maken is leuker maar dat ga ik niet luidop vertellen...
Ik had de stof eigenlijk gekocht voor een kruippakske maar dan mogde da patroon natuurlijk niet kwijt spelen. Enfin, 't is dus getransformeerd in een pulleke.
Dat kwam nog goed uit want dat doe je toch meer aan. En 't stofke is toch te dun voor de tijd van het jaar voor zo'n klein kindje.
Ik vond het niet zo simpel om te maken. 't Is echt wel klein zo'n maatje 62. Zelf al is het wat uitgemetn 'op de groei' want anders steek ik daar zoveel werk in en doet hij het een keer aan.
Dat laatste is trouwens niet onrealistisch want hij had het tijdens zijn fotoshoot nog geen 5 minuten aan en hij had het al ondergekotst.
De ondankbare!! (Enfin, hij heeft toch braaf gewacht tot na de foto's, zelf al zijn die zo onscherp als wat, er is echt geen fotograaf aan mij verloren gegaan)

Eigenlijk is het ni schoon dat ik deze foto plaats maar 

ik vond zijn snoet wel kostelijk...

Spring is in the air

Met al de communie's, trouwfeesten en gewoon omdat het bijna lente is...
Een lentejurkske...

Carry me Baby

In het kader van Valentijn en fysiek dicht bij uw geliefden zijn: vandaag dus de draagdoek!!
Ik ben geen buggy mama, ik ben een draagzak mama.
Veel handiger: minder duur dan een buggy, je hebt 2 handen vrij én vooral géén gezeul meer wanneer het voetpad voor de zoveelste keer opengebroken/ belemmerd is met vuilniszak/ongelukkig geplaatst verkeersbord/gewoonweg onbestaand blijkt te zijn. Mens, ik heb nogal gevloekt toen ik met een dikke buik rond liep en bijgevolg genoodzaakt was om mijn kind in een buggy te vervoeren. Gelukkig is de buik nu weer wat platter en zijn we weer draagzakproof.
Voor mijn eerste kindje heb ik mij een Tricot-slen en een Tricotti aangeschaft. Ik ben van beiden content maar bij de slen is het best een ingewikkeld gedraai en zo. Niet zo practisch als je bvb buiten staat en het regent. Ik weet niet hoe handig andere moeders er bij zijn maar als hij los kwam en ik moest hem opnieuw omdoen, werd hij altijd vuil omdat de uiteinden op de grond sleepten.
De tricotti heb ik van iemand geleend en die bleek wat te groot te zijn voor mij. Ik kan er mij dus niet mee bukken want anders zou de baby eruit vallen. Niet echt een optie dus.
Via de moderne tijd en middelen (jawel Facebook dus) vond ik de Lily Balou. En nu blijkt: ik vind hem ZALIG!!! Schoon ontwerpke, eenvoudig om rond je doen... Alle alleen maar voordelen. Ik zou hem iedereen aanraden. Ook ons oudste (van 20 mnd) kan ik er gemakkelijk in vervoeren).
't Enigste nadeel aan draagdoeken is dat ik ze wel duur vind voor wat uiteindelijk een lap stof is. Dus ik heb er een gekocht, schaamteloos het patroon overgetekend en zelf in elkaar gestikt.
Het stikwerk hield niks in: gewoon afmeten wat je taille-schouder lengte is, patroon overtekenen, stof uitknippen en stikken. Als stof gebruikte ik twee stevige katoentjes in een leuk patroontje.
In welgeteld een uurtje stak hij in elkaar. Easy peasy. En nu heb ik er twee, de gekochte en de zelfgemaakte. Handig als er eentje vuil wordt (gebeurt vaak met een baby).
Nu nog een Mei Tai en mijn collectie draagzakken is compleet!! Dan kan ik de kleine vooraan dragen en de grootste op de rug. Ben ik helemaal ingesteld als draag-ezel.
De voordelen van draagdoeken zal Eva van de Doekentheek u eens uit de doeken doen zie (haha, flauwe woordspellingen troef vandaag).

Sofie Loren dress

Uit de Burda van februari met als thema 'Italia". Het Sofia Loren kleedje. Alle zo heb ik het toch genoemd omdat het mij een beetje aan haar doet denken.
Ok, toegeven ik zie er niet helemaal uit als Sofia (spijtig dat wel!) maar goed. Volgens Burda was het poepsimpel. Maar twee bollekes. En toch heb ik er over gezweet. Ik vond de afwerking niet zo waw en heb er dan maar een beleg aan gemaakt zodat het wat mooier uitziet aan de mouwen en hals.
Bovendien leek ik al die plooien enorm dik dus we hebben het aantal  plooikes toch gehalveerd. Ik heb de het bovenstuk ook wat langer gemaakt want de plooien kwamen veel te hoog naar mijn goesting. Ze hingen zelf nog boven mijn taille zodat het leek als of ik geen bovenlichaam had.
Ik heb ook extra neepkes gezet want blijkbaar is mijn cupmaat niet voldoende om de jurk in te vullen. Een pijnlijke leegte op borsthoogste illustreerde dat mooi. Dus als oplossing neepkes he.
Door het motiefke van kleine bloemekes vond een vriend het wat lijken op een boerinnekeskleed ('maar t was wel mooi hoor' kreeg ik er nadien bij te horen')
Daar ging mijn Sofie fantasie dus...
Boerinneke of Sofia... ik vind het een leuke jurk!!

Het patroontje

Kom, geef toe, het doet U toch denken aan Miss Loren he!!

Broekskes voor broekies

Onlangs een gesprekske gehad over naaien en stuf.
Zo verbaasd dat mensen zijn als ik vertel dat in mijn mini-collectie jurken/rokken/bloeskes ik nog GEEN ENKEL maar dan echt geen enkel broekske heb gemaakt.
Tsja, er was dan ook geen enkele reden toe met mijn mini meisje die hier rond huppelt. En ja ik weet het, meisjes dragen ook broeken (ik draag ze zelf bijna constant) maar het is toch leuker om rokskes te maken voor meiskes.
Maar bon, met onze mini-man die ons nu vervoegd heeft, staan er dus broekskes op de to do lijst.
In de knippie van januari 2011 vond ik een wel heel gemakkelijk exemplaar. Uitknippen, naden aan elkaar stikken en dan heb ik er voor het gemak nog elastiek aan gebracht (onder het motto 'dan past het altijd').
En ja hoor, in een klein uurke heb ik een joggingsbroekske in elkaar geflanst.
Stijlvol: niet echt, maar wel gemakkelijk aan en uit te doen. Practisch met een babies die zich met de regelmaat van de klok wel eens onder kotsen/ plassen/ smossen...
En nog een leuke tip voor de luie huisvrouw, 't is spons en spons moede ni strijken!!!
Driewerf hoera dus voor dit broekske dus.
't was trouwens een mooi cadeau voor mijn Broekie want vandaag is hij juist één maandje oud.
Gelukkige ver-maand-dag, lief broekie!!

Movie: Babies van Thomas Balmes

Babies is een documentaire over 4 kinderen over de wereld: Hattie, Mari, Bayar en Ponijao die respectievelijk uit de VS, Japan, Namibie en Mongolie komen. Elk kind is 2 jaar gevolgd en zo zie je ze opgroeien van friemelend baby'tje tot een heuse peuter. Elk in zijn eigen omgeving. 
De regisseur probeert door er geen vertelstem bij te zetten zo neutraal mogelijk te zijn. Maar toch is duidelijk naar welke manier van opvoeden zijn voorkeur gaat. 
Het spreekt voor zich dat de kinderen uit Japan en Mongolie naar Westerse normen best wel gevaarlijke stoten uithalen zoals daar zijn: 

• spelen met scherpe stenen
• met de regelmaat van de klok omver gelopen worden door een koebeest
• drinken uit vuile beekjes
• enzo

Mari en Hattie uit Japan en de VS hebben daarentegen een heus luxe leventje. Vooral Mari in het hippe japan. Toch blijkt uit sommige scene's toch de voorkeur van de regisseur. Zo vond ik het toch wel best een met-het-vingertje-vermanend-schudden moment toen de moeder van Hattie een mep kreeg van d'r dochter en ze meteen een boekje met de tittel 'No hitting' boven haalde. Dus ergens zit er wel een verborgen boodschap in 'laat je kinderen maar best een beetje ontdekken op zichzelf'. 


Geen slechte gedachte. 
Ik word hier tenslotte ook dood geslagen met "hoeveel suiker er wel in zo'n koekje zit", " bedranden zijn helemaal niet okee in het kader van wiegedoodpreventie' en "moet je die tut/fles/vork/lepel niet steriliseren?" door Kind en Gezin/andere ouders/.... 
Soms zo veel zelf dat ik mijn baby nog amper in deze wereld vol keukengerei met bacteriën en versmachttende  bedranden durf los te laten. Ik kan wel stoer 'Je m'en fou' zeggen maar stiekem ben je er toch bezorgd om, het zal je dan toch maar overkomen als je net niet naar de dokter bent geweest want 'het is toch maar een simpele verkoudheid' en je kind blijkt bijvoorbeeld een middenoorontsteking te hebben. 
We proberen kritisch te zijn tegen de zoveelste super hygiënische hype (we weren nog steeds heel moedig Dettol en babyfoons met camerafunctie - Big Brother is watching you) maar blijken toch pijnlijk Westers te zijn  in de strijd tegen wiegendood. 
Er is hier behoorlijk wat geld gevloeid naar speciale matraskes en babyfoons. Dus ondanks het feit dat we onszelf toch best wat neo-hippies mogen noemen (ah van een beetje bacteriën gaan ze niet dood) zijn we toch licht bezweken....
Maar ik denk dat we de kerk toch wat in het midden houden. Zo mag ze van mijn part best in de plassen springen (wel liefst met de plastiek bottekes aan) en mag hij in de boom klimmen (voorlopig is dat nog een schamele tak in de grond maar ik heb hoop). En hun kleren mogen best gescheurd zijn want echt duur zijn die toch niet. 
Voila, ik vind dat een goed compromis. 
En dat is toch ten slotte Goed Ouderschap he? Compromissen sluiten. Bij deze is dat dus gebeurd

Pebbles 20 mnd

Al 20 maanden is ze er!
Sjonge, binnen 4 maand heb ik een kind van 2 jaar. Eentje die bijna naar school kan, dat viel me zo juist te binnen toen er in de brievenbus al uitnodigingen zitten voor opendeurdagen van scholen.  Iek!
Mijn baby tussen al die andere kinderen, Moeke zal serieus mogen slikken aan de schoolpoort.  Maar goed, dat is nog een jaar.
Ondertussen moet je nog heel wat leren: zindelijkheid, samen spelen, delen....
Vooral dat laatste kan soms voor wat problemen zorgen. Delen maakt je gefrustreerd. En bij frustraties is er veel ongeduld en gewapper met de handjes. Op heel slechte momenten zelf heuse driftbuien. Dan verandert mijn poppemieke in een heus huilebakje compleet met rood aangelopen gezichtje en snotneusje. De tranen bengelen dan uit je oogjes. Gek toch hoe je gezicht  van gezellig rozig naar boosaardig rood kan oplopen in welgeteld 2 sec.
Gelukkig zijn de driftbuien maar tijdelijk. Hoe hard je ook kan brullen, zo hard kan je ook giechelen. Want laat dat duidelijk zijn, je bent een echt meisje. Schoenen shoppen is de max (vooral ze allemaal uit de rekken halen en passen), heel gek want ik ben zelf geen shoe-aholic.  Of kleedjes uit de rekken halen. Of aan prijsaanduidingen prutsen, dit ten groot ongenoegen van menig kassa juf. Natuurlijk mag je dat niet maar je handen zijn zoooo vlug. De cliche's zijn waar: je moet ogen op je rug hebben.
Je bent ook erg geinteresseerd in juwelen: mama heeft prachtige oorbellen en bezoeksters worden altijd uitvoerig gechecked op blinkende kettingen. Onlangs kreeg je een ringetje. De veel 'Ooooh's' en 'Waaw's' waren heel schattig alleen jammer dat het ringetje niet pruts-bestendig was. Niet alleen jij vond het ringetje geweldig, iedereen in de omgeving bekeek je vol bewondering. Daar geniet je zo van. Net als wanneer Mama je een nieuw jurkje heeft gemaakt, dan paradeer je als een volleerd model. Zo wel voor publiek als voor de foto. Want in tegenstelling tot je mama en papa ben je zowaar behoorlijk fotogeniek. Ik weet wel dat elke ouder dit over zijn kind zegt, maar jij kan huilend naar de fotograaf gaan en bij de flits zelf je grootste glimlach boven halen.
Het jaar is behoorlijk verrassend voor je begonnen. Je bent nu Grote Zus. Vol overgave pas je op je broertje. Je aait hem (soms wat hardhandig) over zijn bolletje, je wil niet vertrekken voor Broer in de wagen zit, je loopt 's morgens direct naar het parkje om 'beebie, beebie' te begroeten,je begint je pop te baden en luiers aan te doen. Ons Pebbles is zowaar een fantastische grote zus.
Verbaal maak je zowieso grote sprongen: je loopt vrolijk zingend 'kaka' kakaa' in den Delhaize, je zwaait en roept hard Dadaaaa naar iedereen die ook maar aanstalten maakt om te vertrekken, je roept hard om je papa als mama voor de zoveelste keer je neusje wil schoonmaken (waar je een hardgrondige hekel aan hebt, dat bewees je toen je je neuspeer zowaar in de vuilbak gooide), s avonds wil je je 'tuuuuutje en beer' en vrolijk gil je bij elk kindje dat je ziet 'beebie, beebie'.
Leuk dat ik nu thuis ben, nu kan ik nog meer van je capriolen genieten.... Want oh my god wat zal ik die capriolen missen als ik weer moet werken!! Laat Juni nog maar ver weg zijn...

Pack your bag

Hier was ik al een tijdje mee bezig.
Niet dat het zo moeilijk was, maar hoogzwanger bleek ik niet zo veel zin te hebben in achter mijn naaimachine kruipen. Die buik zat in de weg, ik was moe, Pebbles had aandacht nodig... Alle, excuses genoeg...

Enfin, gisterenavond had ik opeens energie teveel (en ik had ook een goede luiertas nodig om naar Kind en Gezin te gaan) dus heb ik nog 2 uurtjes door genaaid. Het patroontje komt van van Mamasha 
Niet dat het zo veel werk was, maar een bijna tweejarige die ik niet nader ga benoemen maakte dat alles toch een beetje trager verliep (d'r mama was meer bezig met vingers proberen van onder de naald te houden dan stof eronder leggen). Enfin, t is mij dan toch gelukt.
Ik heb er bij Kind en Gezin toch effe de show mee gestolen. Ik vraag mij alleen af of ge wattine in 't wasmachine kunt steken want het gevaar op overstroming is niet onbestaande als ik dat pamperke open doe..

Broer heeft hem al uitgetest en hij kan dus niet alleen als luiertas dienen. T slaapt ook nog heerlijk zoals u kan zien op de foto's.

Pimp my maxi cosi

't Kapje van onze MaxiCosi bleek spoorloos verdwenen te zijn. Nu vind ik Januari best een koude/natte/winderige maand en heel nadelig voor pasgeboren boelekes.
Den duts zit daar in dat MaxiCosike met wel 2 mutsen op zijn klein bolleke en na enig onderzoek bleek dat je wel 3 weken moest wachten op zo'n kapke en dan krijg je nog zo'n lelijke zwarte.
Dus na enig gekrabbel in mijn stoffenbak vond ik toch nog een stofke dat groot genoeg én toch een beetje mannelijke. Want roze bloemekes, lieveheersbeerstjes en matrjoeska's..... echt mannelijk is het niet en we willen er geen janetje van maken.
Sterrekes dus. Eerst heb ik het geprobeerd met een lelijk stuk stof en dat experiment mislukte compleet. Het was een enkel stofke en ge zag kweeniehoegoed welke steken verkeerd waren en t paste ook niet helemaal.
Tweede poging met de sterrekesstof dus. De ronde vorm van die boog waar ge ze mee oppakt bleef zich koppig verzetten tegen een nieuw stofke maar met wat hulp is het toch goed gekomen.
Aan die boog zit velcro en onderaan een elastiekske zodat hij nog snel snel in de was kan. 't Mottigste om te maken was die luchtgaatjes aan de zijkant. Ik dacht die weg te laten wegens te winderig maar daar voor heeft die boog dus een mottige vorm en past het niet helemaal.
We hebben dan maar een oplossing gevonden in lintjes aan de zijkant. Kwestie van dat het toch een beetje past.

Ik heb ondertussen al enkele Pimp My MaxiCosi aanvragen gekregen dus we kunnen ons model nog gebruiken voor verbetering natuurlijk. Echt lang werk was het niet dus waarom niet he?

Babytrampelzak

Op de laatste weken van mijn zwangerschap was ik toch wel overmoedig. Samen met Oma Jenny begon ik aan een baby trampelzakje.
Handig voor in de maxicosi, lekker warm voor Januari en later handig als trampelzakje in de buggy.
Helemaal gevoerd, met kapje, eigen gemaakt tirretje en zelf foliekes in de vorm van voetjes (het is een trampelzakje in de vorm van een zeehondje).... De ambitie was enorm.
Het gevloek nadien ook. Gelukkig heeft Oma Jenny al veel ervaring is het toch tot een goed einde gekomen. De inspiratie haalde ik uit de Ottobre van deze winter.
Enfin, mijn zeehondje is er erg blij mee want hij houdt wel van wat warmte. Hij slaapt er heerlijk in, alle moeite toch niet voor niks.
Oef!!!

Links: zelfgemaakt tirretje, Rechts: de voetjes van het zeehondjes trampelzakje

De mouwen: met elastiekje. Voor als het te koud is, kan je zelf de mouwtjes omplooien voor extra warmte

New Kid on the Block

Hij is er!!!
Mijn kleine buikbewoner heeft zich aangekondigd. En is daarmee een ex-buikbewoner.
Zijn karakterke ligt al vast, t is een dwarsligger eerste klas. Hij bleef maar in stuit liggen en daarmee hebben de gynae en vroedvrouwen beslist dat ik een keizersnede kreeg.
Ik was wel enorm geschrokken, ik dacht dat ie wel ging keren want 'de weg was toch al wat vrijgemaakt door Grote Zus' maar blijkbaar had hij daar geen boodschap aan.
Om toch geen vroegtijdige weeën te hebben, werd de keizersnede op 38 weken gepland. Iedereen die me een beetje kent, weet van mijn vrees voor snijden, operatiekwartiers en groene, steriele jasjes.
Na wat peptalk van mede-keizersnede moeders zag ik het nog vrij goed zitten. Het had dan ook zijn voordelen:

• eindelijk van die vervelende maagzuur vanaf als ik ook maar enigszins horizontaal ging
• eindelijk van die vervloekte (lage) rug en banden pijn
• eindelijk verlost van nachtelijke krampen (en mijn bijhorend nachtelijk gegil)
• weer op mijn buik kunnen slapen
• kortom een betere nachtrust (tenzij ik een huilbaby zou krijgen natuurlijk)
• je kan in je agenda een afspraak maken met je eigen nieuwe baby (op 7 januari stipt om 8u zou hij ter wereld komen) lekker praktisch...
• geen gehannes omtrent 'komen de weeën wel snel genoeg' en veel te vroeg in de kliniek staan (met een tweede kindje vergt dit nog meer ge-organiseer)
• geen kans op knippen en scheuren (vond ik altijd zo eng)
• geen weeën en pufoefeningen

Alle met bovenstaand lijstje in mijn hoofd, zag ik het wel zitten. Goed voorbereid kwam ik op 6 januari het ziekenhuis in. Dwarsliggertje bleek nog steeds dwars te liggen dus ik mocht blijven. 

Vrijdag kwamen ze mij klaar maken voor de operatie. Ik was nog vrij rustig alhoewel ik toch weinig geslapen had. Alles was nog relaxed ....

Totdat ik het operatie kwartier binnen reed om 8u. Toen kreeg ik heel hard de bibbers. 

Op zoiets is het toch moeilijk voor te bereiden hoor. Opeens rijden ze in een steriele kamer binnen vol (echt waar, ze stonden daar zeker met 10) mensen die je nog NOOIT gezien hebt allemaal in hun groene jasjes. Die zich dan wel aan je voorstellen "Hallo mevrouw, ik ben Jos, uw anesthesist". 

Het praat echter niet zo gemakkelijk wanneer er een zuurstofmasker voor je mond zit, je vastgetapted ligt  met velcro, in u blootje  nota bene. Enfin, ik had ook niet de indruk dat dit echt van mij verwacht werd. 

Tien minuten lag ik al aan de epidurale pomp en mocht mijn man binnen. Ik had hem zelf niet herkend in dat groene jasje en nadien zag ik hem niet meer want hij zat achter mij. De gynae kwam binnen en begon er direct aan. 

Raar hoor, als mensen zo in je buik zitten wroeten want je voelt het wel. Echt zachtaardig waren ze ook niet. Gelukkig werkte de epi heel goed. Tien minuten hoorde ik ze al roepen 'ja hier komt hij'. 

Bom zeg, kleine eruit, die begon direct te huilen (oef), hij werd effe aan mij getoond (de volle 5 seconden). Ik kon er niet aan, ik kon niet spreken...  t was dus best een rare eerste ontmoeting. 

Maar enfin, hij was er!! Mijn baby! Kleine Tristan. 

Nadien werd hij schoongemaakt en de apgar gecheckt. Na goedkeuring verlieten hij en mijn man het kwartier en dan naaien ze je weer toe. Dat proces duurde langer dan heel de bovenstaande reutemeteut. 

Na 3u op de recovery mocht ik naar boven en zag ik eindelijk mijn zoon goed. Wat een opluchting! 

's Nachts kwam echter de pijn en jongens wat heb ik toen afgezien. Er was geen enkele houding die de pijn deed ophouden of zelf verminderen. 

Gelukkig genees je erg snel. Een vroedvrouw zei tegen mij dat je je elke 12u een beetje beter zou voelen. Gelukkig had ze gelijk. Na 5 dagen kliniek verveelde ik me al dood en mocht ik toch naar huis. 

Conclusie: de natuurlijke bevalling van Pebbles vond ik leuker maar alle... de cliche's zijn waar. Van t moment dat ze uwe kleine gezond en wel op u leggen, dan is alles weer vergeten.

Voila, één gezond ventje van 3,010 kg

Geboortesuiker, zelf ontworpen 

Blije grote Zus