Carry me Baby

In het kader van Valentijn en fysiek dicht bij uw geliefden zijn: vandaag dus de draagdoek!!
Ik ben geen buggy mama, ik ben een draagzak mama.
Veel handiger: minder duur dan een buggy, je hebt 2 handen vrij én vooral géén gezeul meer wanneer het voetpad voor de zoveelste keer opengebroken/ belemmerd is met vuilniszak/ongelukkig geplaatst verkeersbord/gewoonweg onbestaand blijkt te zijn. Mens, ik heb nogal gevloekt toen ik met een dikke buik rond liep en bijgevolg genoodzaakt was om mijn kind in een buggy te vervoeren. Gelukkig is de buik nu weer wat platter en zijn we weer draagzakproof.
Voor mijn eerste kindje heb ik mij een Tricot-slen en een Tricotti aangeschaft. Ik ben van beiden content maar bij de slen is het best een ingewikkeld gedraai en zo. Niet zo practisch als je bvb buiten staat en het regent. Ik weet niet hoe handig andere moeders er bij zijn maar als hij los kwam en ik moest hem opnieuw omdoen, werd hij altijd vuil omdat de uiteinden op de grond sleepten.
De tricotti heb ik van iemand geleend en die bleek wat te groot te zijn voor mij. Ik kan er mij dus niet mee bukken want anders zou de baby eruit vallen. Niet echt een optie dus.
Via de moderne tijd en middelen (jawel Facebook dus) vond ik de Lily Balou. En nu blijkt: ik vind hem ZALIG!!! Schoon ontwerpke, eenvoudig om rond je doen... Alle alleen maar voordelen. Ik zou hem iedereen aanraden. Ook ons oudste (van 20 mnd) kan ik er gemakkelijk in vervoeren).
't Enigste nadeel aan draagdoeken is dat ik ze wel duur vind voor wat uiteindelijk een lap stof is. Dus ik heb er een gekocht, schaamteloos het patroon overgetekend en zelf in elkaar gestikt.
Het stikwerk hield niks in: gewoon afmeten wat je taille-schouder lengte is, patroon overtekenen, stof uitknippen en stikken. Als stof gebruikte ik twee stevige katoentjes in een leuk patroontje.
In welgeteld een uurtje stak hij in elkaar. Easy peasy. En nu heb ik er twee, de gekochte en de zelfgemaakte. Handig als er eentje vuil wordt (gebeurt vaak met een baby).
Nu nog een Mei Tai en mijn collectie draagzakken is compleet!! Dan kan ik de kleine vooraan dragen en de grootste op de rug. Ben ik helemaal ingesteld als draag-ezel.
De voordelen van draagdoeken zal Eva van de Doekentheek u eens uit de doeken doen zie (haha, flauwe woordspellingen troef vandaag).

Sofie Loren dress

Uit de Burda van februari met als thema 'Italia". Het Sofia Loren kleedje. Alle zo heb ik het toch genoemd omdat het mij een beetje aan haar doet denken.
Ok, toegeven ik zie er niet helemaal uit als Sofia (spijtig dat wel!) maar goed. Volgens Burda was het poepsimpel. Maar twee bollekes. En toch heb ik er over gezweet. Ik vond de afwerking niet zo waw en heb er dan maar een beleg aan gemaakt zodat het wat mooier uitziet aan de mouwen en hals.
Bovendien leek ik al die plooien enorm dik dus we hebben het aantal  plooikes toch gehalveerd. Ik heb de het bovenstuk ook wat langer gemaakt want de plooien kwamen veel te hoog naar mijn goesting. Ze hingen zelf nog boven mijn taille zodat het leek als of ik geen bovenlichaam had.
Ik heb ook extra neepkes gezet want blijkbaar is mijn cupmaat niet voldoende om de jurk in te vullen. Een pijnlijke leegte op borsthoogste illustreerde dat mooi. Dus als oplossing neepkes he.
Door het motiefke van kleine bloemekes vond een vriend het wat lijken op een boerinnekeskleed ('maar t was wel mooi hoor' kreeg ik er nadien bij te horen')
Daar ging mijn Sofie fantasie dus...
Boerinneke of Sofia... ik vind het een leuke jurk!!

Het patroontje

Kom, geef toe, het doet U toch denken aan Miss Loren he!!

Broekskes voor broekies

Onlangs een gesprekske gehad over naaien en stuf.
Zo verbaasd dat mensen zijn als ik vertel dat in mijn mini-collectie jurken/rokken/bloeskes ik nog GEEN ENKEL maar dan echt geen enkel broekske heb gemaakt.
Tsja, er was dan ook geen enkele reden toe met mijn mini meisje die hier rond huppelt. En ja ik weet het, meisjes dragen ook broeken (ik draag ze zelf bijna constant) maar het is toch leuker om rokskes te maken voor meiskes.
Maar bon, met onze mini-man die ons nu vervoegd heeft, staan er dus broekskes op de to do lijst.
In de knippie van januari 2011 vond ik een wel heel gemakkelijk exemplaar. Uitknippen, naden aan elkaar stikken en dan heb ik er voor het gemak nog elastiek aan gebracht (onder het motto 'dan past het altijd').
En ja hoor, in een klein uurke heb ik een joggingsbroekske in elkaar geflanst.
Stijlvol: niet echt, maar wel gemakkelijk aan en uit te doen. Practisch met een babies die zich met de regelmaat van de klok wel eens onder kotsen/ plassen/ smossen...
En nog een leuke tip voor de luie huisvrouw, 't is spons en spons moede ni strijken!!!
Driewerf hoera dus voor dit broekske dus.
't was trouwens een mooi cadeau voor mijn Broekie want vandaag is hij juist één maandje oud.
Gelukkige ver-maand-dag, lief broekie!!

Movie: Babies van Thomas Balmes

Babies is een documentaire over 4 kinderen over de wereld: Hattie, Mari, Bayar en Ponijao die respectievelijk uit de VS, Japan, Namibie en Mongolie komen. Elk kind is 2 jaar gevolgd en zo zie je ze opgroeien van friemelend baby'tje tot een heuse peuter. Elk in zijn eigen omgeving. 
De regisseur probeert door er geen vertelstem bij te zetten zo neutraal mogelijk te zijn. Maar toch is duidelijk naar welke manier van opvoeden zijn voorkeur gaat. 
Het spreekt voor zich dat de kinderen uit Japan en Mongolie naar Westerse normen best wel gevaarlijke stoten uithalen zoals daar zijn: 

• spelen met scherpe stenen
• met de regelmaat van de klok omver gelopen worden door een koebeest
• drinken uit vuile beekjes
• enzo

Mari en Hattie uit Japan en de VS hebben daarentegen een heus luxe leventje. Vooral Mari in het hippe japan. Toch blijkt uit sommige scene's toch de voorkeur van de regisseur. Zo vond ik het toch wel best een met-het-vingertje-vermanend-schudden moment toen de moeder van Hattie een mep kreeg van d'r dochter en ze meteen een boekje met de tittel 'No hitting' boven haalde. Dus ergens zit er wel een verborgen boodschap in 'laat je kinderen maar best een beetje ontdekken op zichzelf'. 


Geen slechte gedachte. 
Ik word hier tenslotte ook dood geslagen met "hoeveel suiker er wel in zo'n koekje zit", " bedranden zijn helemaal niet okee in het kader van wiegedoodpreventie' en "moet je die tut/fles/vork/lepel niet steriliseren?" door Kind en Gezin/andere ouders/.... 
Soms zo veel zelf dat ik mijn baby nog amper in deze wereld vol keukengerei met bacteriën en versmachttende  bedranden durf los te laten. Ik kan wel stoer 'Je m'en fou' zeggen maar stiekem ben je er toch bezorgd om, het zal je dan toch maar overkomen als je net niet naar de dokter bent geweest want 'het is toch maar een simpele verkoudheid' en je kind blijkt bijvoorbeeld een middenoorontsteking te hebben. 
We proberen kritisch te zijn tegen de zoveelste super hygiënische hype (we weren nog steeds heel moedig Dettol en babyfoons met camerafunctie - Big Brother is watching you) maar blijken toch pijnlijk Westers te zijn  in de strijd tegen wiegendood. 
Er is hier behoorlijk wat geld gevloeid naar speciale matraskes en babyfoons. Dus ondanks het feit dat we onszelf toch best wat neo-hippies mogen noemen (ah van een beetje bacteriën gaan ze niet dood) zijn we toch licht bezweken....
Maar ik denk dat we de kerk toch wat in het midden houden. Zo mag ze van mijn part best in de plassen springen (wel liefst met de plastiek bottekes aan) en mag hij in de boom klimmen (voorlopig is dat nog een schamele tak in de grond maar ik heb hoop). En hun kleren mogen best gescheurd zijn want echt duur zijn die toch niet. 
Voila, ik vind dat een goed compromis. 
En dat is toch ten slotte Goed Ouderschap he? Compromissen sluiten. Bij deze is dat dus gebeurd

Pebbles 20 mnd

Al 20 maanden is ze er!
Sjonge, binnen 4 maand heb ik een kind van 2 jaar. Eentje die bijna naar school kan, dat viel me zo juist te binnen toen er in de brievenbus al uitnodigingen zitten voor opendeurdagen van scholen.  Iek!
Mijn baby tussen al die andere kinderen, Moeke zal serieus mogen slikken aan de schoolpoort.  Maar goed, dat is nog een jaar.
Ondertussen moet je nog heel wat leren: zindelijkheid, samen spelen, delen....
Vooral dat laatste kan soms voor wat problemen zorgen. Delen maakt je gefrustreerd. En bij frustraties is er veel ongeduld en gewapper met de handjes. Op heel slechte momenten zelf heuse driftbuien. Dan verandert mijn poppemieke in een heus huilebakje compleet met rood aangelopen gezichtje en snotneusje. De tranen bengelen dan uit je oogjes. Gek toch hoe je gezicht  van gezellig rozig naar boosaardig rood kan oplopen in welgeteld 2 sec.
Gelukkig zijn de driftbuien maar tijdelijk. Hoe hard je ook kan brullen, zo hard kan je ook giechelen. Want laat dat duidelijk zijn, je bent een echt meisje. Schoenen shoppen is de max (vooral ze allemaal uit de rekken halen en passen), heel gek want ik ben zelf geen shoe-aholic.  Of kleedjes uit de rekken halen. Of aan prijsaanduidingen prutsen, dit ten groot ongenoegen van menig kassa juf. Natuurlijk mag je dat niet maar je handen zijn zoooo vlug. De cliche's zijn waar: je moet ogen op je rug hebben.
Je bent ook erg geinteresseerd in juwelen: mama heeft prachtige oorbellen en bezoeksters worden altijd uitvoerig gechecked op blinkende kettingen. Onlangs kreeg je een ringetje. De veel 'Ooooh's' en 'Waaw's' waren heel schattig alleen jammer dat het ringetje niet pruts-bestendig was. Niet alleen jij vond het ringetje geweldig, iedereen in de omgeving bekeek je vol bewondering. Daar geniet je zo van. Net als wanneer Mama je een nieuw jurkje heeft gemaakt, dan paradeer je als een volleerd model. Zo wel voor publiek als voor de foto. Want in tegenstelling tot je mama en papa ben je zowaar behoorlijk fotogeniek. Ik weet wel dat elke ouder dit over zijn kind zegt, maar jij kan huilend naar de fotograaf gaan en bij de flits zelf je grootste glimlach boven halen.
Het jaar is behoorlijk verrassend voor je begonnen. Je bent nu Grote Zus. Vol overgave pas je op je broertje. Je aait hem (soms wat hardhandig) over zijn bolletje, je wil niet vertrekken voor Broer in de wagen zit, je loopt 's morgens direct naar het parkje om 'beebie, beebie' te begroeten,je begint je pop te baden en luiers aan te doen. Ons Pebbles is zowaar een fantastische grote zus.
Verbaal maak je zowieso grote sprongen: je loopt vrolijk zingend 'kaka' kakaa' in den Delhaize, je zwaait en roept hard Dadaaaa naar iedereen die ook maar aanstalten maakt om te vertrekken, je roept hard om je papa als mama voor de zoveelste keer je neusje wil schoonmaken (waar je een hardgrondige hekel aan hebt, dat bewees je toen je je neuspeer zowaar in de vuilbak gooide), s avonds wil je je 'tuuuuutje en beer' en vrolijk gil je bij elk kindje dat je ziet 'beebie, beebie'.
Leuk dat ik nu thuis ben, nu kan ik nog meer van je capriolen genieten.... Want oh my god wat zal ik die capriolen missen als ik weer moet werken!! Laat Juni nog maar ver weg zijn...