Pack your bag

Hier was ik al een tijdje mee bezig.
Niet dat het zo moeilijk was, maar hoogzwanger bleek ik niet zo veel zin te hebben in achter mijn naaimachine kruipen. Die buik zat in de weg, ik was moe, Pebbles had aandacht nodig... Alle, excuses genoeg...

Enfin, gisterenavond had ik opeens energie teveel (en ik had ook een goede luiertas nodig om naar Kind en Gezin te gaan) dus heb ik nog 2 uurtjes door genaaid. Het patroontje komt van van Mamasha 
Niet dat het zo veel werk was, maar een bijna tweejarige die ik niet nader ga benoemen maakte dat alles toch een beetje trager verliep (d'r mama was meer bezig met vingers proberen van onder de naald te houden dan stof eronder leggen). Enfin, t is mij dan toch gelukt.
Ik heb er bij Kind en Gezin toch effe de show mee gestolen. Ik vraag mij alleen af of ge wattine in 't wasmachine kunt steken want het gevaar op overstroming is niet onbestaande als ik dat pamperke open doe..

Broer heeft hem al uitgetest en hij kan dus niet alleen als luiertas dienen. T slaapt ook nog heerlijk zoals u kan zien op de foto's.

Pimp my maxi cosi

't Kapje van onze MaxiCosi bleek spoorloos verdwenen te zijn. Nu vind ik Januari best een koude/natte/winderige maand en heel nadelig voor pasgeboren boelekes.
Den duts zit daar in dat MaxiCosike met wel 2 mutsen op zijn klein bolleke en na enig onderzoek bleek dat je wel 3 weken moest wachten op zo'n kapke en dan krijg je nog zo'n lelijke zwarte.
Dus na enig gekrabbel in mijn stoffenbak vond ik toch nog een stofke dat groot genoeg én toch een beetje mannelijke. Want roze bloemekes, lieveheersbeerstjes en matrjoeska's..... echt mannelijk is het niet en we willen er geen janetje van maken.
Sterrekes dus. Eerst heb ik het geprobeerd met een lelijk stuk stof en dat experiment mislukte compleet. Het was een enkel stofke en ge zag kweeniehoegoed welke steken verkeerd waren en t paste ook niet helemaal.
Tweede poging met de sterrekesstof dus. De ronde vorm van die boog waar ge ze mee oppakt bleef zich koppig verzetten tegen een nieuw stofke maar met wat hulp is het toch goed gekomen.
Aan die boog zit velcro en onderaan een elastiekske zodat hij nog snel snel in de was kan. 't Mottigste om te maken was die luchtgaatjes aan de zijkant. Ik dacht die weg te laten wegens te winderig maar daar voor heeft die boog dus een mottige vorm en past het niet helemaal.
We hebben dan maar een oplossing gevonden in lintjes aan de zijkant. Kwestie van dat het toch een beetje past.

Ik heb ondertussen al enkele Pimp My MaxiCosi aanvragen gekregen dus we kunnen ons model nog gebruiken voor verbetering natuurlijk. Echt lang werk was het niet dus waarom niet he?

Babytrampelzak

Op de laatste weken van mijn zwangerschap was ik toch wel overmoedig. Samen met Oma Jenny begon ik aan een baby trampelzakje.
Handig voor in de maxicosi, lekker warm voor Januari en later handig als trampelzakje in de buggy.
Helemaal gevoerd, met kapje, eigen gemaakt tirretje en zelf foliekes in de vorm van voetjes (het is een trampelzakje in de vorm van een zeehondje).... De ambitie was enorm.
Het gevloek nadien ook. Gelukkig heeft Oma Jenny al veel ervaring is het toch tot een goed einde gekomen. De inspiratie haalde ik uit de Ottobre van deze winter.
Enfin, mijn zeehondje is er erg blij mee want hij houdt wel van wat warmte. Hij slaapt er heerlijk in, alle moeite toch niet voor niks.
Oef!!!

Links: zelfgemaakt tirretje, Rechts: de voetjes van het zeehondjes trampelzakje

De mouwen: met elastiekje. Voor als het te koud is, kan je zelf de mouwtjes omplooien voor extra warmte

New Kid on the Block

Hij is er!!!
Mijn kleine buikbewoner heeft zich aangekondigd. En is daarmee een ex-buikbewoner.
Zijn karakterke ligt al vast, t is een dwarsligger eerste klas. Hij bleef maar in stuit liggen en daarmee hebben de gynae en vroedvrouwen beslist dat ik een keizersnede kreeg.
Ik was wel enorm geschrokken, ik dacht dat ie wel ging keren want 'de weg was toch al wat vrijgemaakt door Grote Zus' maar blijkbaar had hij daar geen boodschap aan.
Om toch geen vroegtijdige weeën te hebben, werd de keizersnede op 38 weken gepland. Iedereen die me een beetje kent, weet van mijn vrees voor snijden, operatiekwartiers en groene, steriele jasjes.
Na wat peptalk van mede-keizersnede moeders zag ik het nog vrij goed zitten. Het had dan ook zijn voordelen:

• eindelijk van die vervelende maagzuur vanaf als ik ook maar enigszins horizontaal ging
• eindelijk van die vervloekte (lage) rug en banden pijn
• eindelijk verlost van nachtelijke krampen (en mijn bijhorend nachtelijk gegil)
• weer op mijn buik kunnen slapen
• kortom een betere nachtrust (tenzij ik een huilbaby zou krijgen natuurlijk)
• je kan in je agenda een afspraak maken met je eigen nieuwe baby (op 7 januari stipt om 8u zou hij ter wereld komen) lekker praktisch...
• geen gehannes omtrent 'komen de weeën wel snel genoeg' en veel te vroeg in de kliniek staan (met een tweede kindje vergt dit nog meer ge-organiseer)
• geen kans op knippen en scheuren (vond ik altijd zo eng)
• geen weeën en pufoefeningen

Alle met bovenstaand lijstje in mijn hoofd, zag ik het wel zitten. Goed voorbereid kwam ik op 6 januari het ziekenhuis in. Dwarsliggertje bleek nog steeds dwars te liggen dus ik mocht blijven. 

Vrijdag kwamen ze mij klaar maken voor de operatie. Ik was nog vrij rustig alhoewel ik toch weinig geslapen had. Alles was nog relaxed ....

Totdat ik het operatie kwartier binnen reed om 8u. Toen kreeg ik heel hard de bibbers. 

Op zoiets is het toch moeilijk voor te bereiden hoor. Opeens rijden ze in een steriele kamer binnen vol (echt waar, ze stonden daar zeker met 10) mensen die je nog NOOIT gezien hebt allemaal in hun groene jasjes. Die zich dan wel aan je voorstellen "Hallo mevrouw, ik ben Jos, uw anesthesist". 

Het praat echter niet zo gemakkelijk wanneer er een zuurstofmasker voor je mond zit, je vastgetapted ligt  met velcro, in u blootje  nota bene. Enfin, ik had ook niet de indruk dat dit echt van mij verwacht werd. 

Tien minuten lag ik al aan de epidurale pomp en mocht mijn man binnen. Ik had hem zelf niet herkend in dat groene jasje en nadien zag ik hem niet meer want hij zat achter mij. De gynae kwam binnen en begon er direct aan. 

Raar hoor, als mensen zo in je buik zitten wroeten want je voelt het wel. Echt zachtaardig waren ze ook niet. Gelukkig werkte de epi heel goed. Tien minuten hoorde ik ze al roepen 'ja hier komt hij'. 

Bom zeg, kleine eruit, die begon direct te huilen (oef), hij werd effe aan mij getoond (de volle 5 seconden). Ik kon er niet aan, ik kon niet spreken...  t was dus best een rare eerste ontmoeting. 

Maar enfin, hij was er!! Mijn baby! Kleine Tristan. 

Nadien werd hij schoongemaakt en de apgar gecheckt. Na goedkeuring verlieten hij en mijn man het kwartier en dan naaien ze je weer toe. Dat proces duurde langer dan heel de bovenstaande reutemeteut. 

Na 3u op de recovery mocht ik naar boven en zag ik eindelijk mijn zoon goed. Wat een opluchting! 

's Nachts kwam echter de pijn en jongens wat heb ik toen afgezien. Er was geen enkele houding die de pijn deed ophouden of zelf verminderen. 

Gelukkig genees je erg snel. Een vroedvrouw zei tegen mij dat je je elke 12u een beetje beter zou voelen. Gelukkig had ze gelijk. Na 5 dagen kliniek verveelde ik me al dood en mocht ik toch naar huis. 

Conclusie: de natuurlijke bevalling van Pebbles vond ik leuker maar alle... de cliche's zijn waar. Van t moment dat ze uwe kleine gezond en wel op u leggen, dan is alles weer vergeten.

Voila, één gezond ventje van 3,010 kg

Geboortesuiker, zelf ontworpen 

Blije grote Zus