Af en toe bloghop ik wel eens. 't Is leerzamer dan TV dees dagen. En ge doet er nog inspiratie van op ook. Deze keer ben ik geïnspireerd door deze
Madame met de Blog waar ik Vrolijk van word.
Ge moet zeker eens kijken, het water liep me gewoon in de mond. En ik hou zelf helemaal niet van zoetig op mijn bo'ke. Maar die foto's en recepten brengen mij toch op andere ideeën.
Zoals de meesten waarschijnlijk werd ik licht nostalgisch aan periodes waar ik zelf met brooddozen naar school trok en daarin vaak bo'kes met (door mama) zelfgemaakte confituur aantrof.
Confituur van 'zeembessen'. Al gruwelend bessen trekken in struiken vol spinnen en ander ongedierte-waar-ik-de-naam-niet-van-ken, een lamme arm van al die bessen door zo'n zeef te draaien, nadien heel lang koken enzovoort. Ik had zo gezworen nooit meer confituur te maken.
En toch..
Meer dan tien jaar later zijn de nare herinneringen wat verbleekt en hebben die plaatsgemaakt voor de goeie: eindelijk nog eens goeie confituur, het plezier van zelf iets maken én heel uw huis dat naar zoetigheid riekt. Bovendien ben ik nog bezig met mijn persoonlijke queste 'hoe uw kinders meer fruit te laten eten' die tot nu toe weinig geslaagd was. Maar we geven niet op
En dus bevond ik mij dinsdag op de markt in een nabijgeleggen stadje voor mango's want
dees mevrouw haar recept leek me wel doenbaar. En dan nog wat bijlezen bij de
Uberhuisvrouw die haar volk leerde naaien en (iets minder bekend) ook leerde koken gelijk in de ouwen tijd .
Voila, genoeg voorbereid. Au boulot!
Ik had eerlijk gezegd heuse drama's in gedachten. Laten we het zo zeggen, als de liefde van de man door de maag gaat, dan is de mijne fink gekl*****t. Ik zag zwartverbrande viezigheid in mijn potten, een verbrand hand, een waar slagveld wat ooit mijn keuken was, etc etc
Maar neen, het lukt zowaar (ha, een goei voorbereiding!).
Nu staan er maar liefst 15 mini pottekes "Vruchtenboter van Mango" in mijn kast te blinken (cadeaukes voor loved ones want ik was toch een beetje ambitieus) en een mega-pot voor onszelf.
Min-puntje in mijn voorbereiding in het orginele gerecht zat kardemom. Ik had dat! Maar thuis aangekomen bleek dat potje dus onvindbaar. Ik besloot er dan maar gember bij te kappen (ik hou van de combi groente/fruit met een of ander kruid erbij) onder het motto 'dat zal ook wel smaken zeker?'.
Die pectine heb ik ook niet echt gevonden in den Delhaize. Maar er bleek pectine in de geleisuiker te zitten dus ja. Pectine is pectine zeker?
Ik vind het resultaat alvast geslaagd alhoewel de mijne er toch meer confiturig uit ziet als de gele vruchtenboter van Annelies. Maar goed. Mijn kinderen lusten het ook maar niet op hun boterham. Met de vinger in het potje is natuurlijk veel lekkerder. De vieze pollekes op mijn keukenkasten en ander meubilair neem ik er dan maar bij.
Missie geslaagd. Ha en dat voor een Anti-Keukenprinces. Applausje voor mezelf *klap klap*
